De foto's

Hallo allemaal,

Het deed deugd. Niet alleeen die vakantie was goed. Maar ook de vele positieve reacties op onze blog waren heel leuk. Veel dank voor al die emailtjes.
Via de dagelijkse verslagjes konden jullie een stukje mee beleven en hier en daar stond een foto bij. Er zijn er natuurlijk veel meer kiekjes genomen. Via onderstaande link kunnen jullie nog even nagenieten. Deze winter zal ik dat doen tijdens het maken van een fotoboek.

Groetjes,
Els en Werner.

https://www.dropbox.com/sh/5rjlxbun0nhrbfe/AAAYM2RbDTpqc5IgR4u2lGava?dl=0

Nabeschouwing.

Dat we nu ergens boven Frankrijk vliegen op een hoogte van negen kilometer boven zeeniveau betekent dat de vakantie er op zit. We hebben nog een weekendje te gaan en daarna begint de werkweek terug. Mooie liedjes duren niet lang.
Zo voelt het aan. We hadden al twee keer een fietsreis van 800km gemaakt maar nu hebben we in totaal 1740 kilomter in het zadel gezeten. Dat is toch al wat anders.  Op voorhand wisten we niet of dit haalbaar was. Het was ook een risico om alle overnachtingen vooraf vast te leggen. Wat als we de afstand niet aankonden? Wat als we pech zouden hebben? Anderzijds waren we van mening dat je een zorg minder hebt als je weet dat er op het eind van de dag een bed wacht.
Pech hebben we niet gehad op die ene lekke band na. Die was snel hersteld. Dit is nogmaals een bewijs dat je zo een avontuur best met degelijk en goed onderhouden materiaal aanvangt. Bedankt Koga. De Randonneur is een fantastische fiets.
Onze planning met alle B&B's en hotels bleek een zegen te zijn. Eenmaal konden we zelfs een ander stel fietsers het adres van onze slaapplaats doorgeven. Anders mochten zij onder de sterren slapen. Toegegeven, onze trajecten waren behoorlijk lang. Maar toch hadden we tijd genoeg voor vele culturele bezoekjes onderweg. Want ja,  Frankrijk is op dat vlak een land met een rijke geschiedenis.
Het weer? Dat kies je niet. Wij mogen niet klagen. De regen die we hadden was beperkt tot een dag miezer. De wind zat een paar keer tegen, maar veel reden tot ongenoegen gaf dat niet. Ja, het werd warm. Eenmaal de Vogezen voorbij dachten we niet meer aan regen. Zon, zon, zon was ons gegund. Geen enkele zorg omtrent regenkledij.
In tegenstelling tot vele noorderburen kozen zijn niet voor de tent. Als echte bourgondiers kozen we voor slapen in chambre d'hotes en hotels met iedere avond lekker eten in een restaurant of in de B&B. Het was ook letterlijk lekker meegenomen dat Frankrijk het land van de uitstekende pateserie is. De innerlijke mens kwam niets te kort. Het is weerom bewezen dat een B&B veel leuker is omwille van het menselijker aspect. Je wordt er op een veel persoonlijker manier ontvangen door mensen die dit doen uit overtuiging. Je geniet van lange gesprekken met lokale mensen. Ze vertellen over hun leven en het land waar je door reist. Zo ervaar en beleef je nog meer. Maar kers op de taart was natuurlijk het verblijf bij Lieve en Gerlinde. Hun stekje is echt het paradijs en de menselijke warmte en vreugde die we daar mochten ervaren was het toppunt van deze reis.
Het zit er nu op. We zijn niet echt moe maar zeker heel voldaan. Doen we dit nog? Ja. Waarheer en wanneer? Dat weten we nog niet. Er is nog zoveel te beleven.
Wij hebben ervan genoten. Jullie hopelijk een stukje met ons.
Tot ziens.
Els en Werner.

Dag 19. De laatste rit. (76km).

Onze laatste rit is boven alle verwachting mooi. Het zonnetje schijnt, maar we hadden niet anders verwacht. De wind laat zich ook van zijn goede kant zien en blaast in onze rug. De eerste kilometers om Figueres te verlaten zijn minder mooi maar eenmaal de drukte van de stad achter ons is, rijden we terug door landelijk gebied. Goudgele graanvelden, boomgaarden met perzikken en nectarinen en zonnebloemvelden zorgen voor kleur. 

We kruisen en volgen een stukje de rivier Ter. In tegenstelling tot wat we in Frankrijk zagen stroomt hier veel water in. Het landschap is glooiend op zijn Toscaans wat wil zeggen dat nogal wat hellingen snedig zijn.  Pittoreske dorpjes volgen mekaar snel op. In één van die dorpjes, Pubol, komen we aan Castell Gala.  Dit is een 11de eeuws kasteel dat Dali kocht voor zijn vrouw Gala. Samen met een horde toeristen gaan we binnenin en in de tuin een kijkje nemen. Dali heeft op de inrichting zijn persoonlijke stempel gezet met veel respect voor het historische aspect van het gebouw. Humor, kitch en middeleeuwen vermengen zich wonderlijk.
Ons wacht daarna nog een keer afzien. 14 kilometer klimmen op het middaguur. Dit wordt onze laatste col voor deze reis. De heuvel is overdekt met een heel mooi bos maar het geeft ons geen schaduw. Het is zweten maar we genieten van de inspanning. De afdaling erna is de beste van al. De bochten liggen direct na mekaar. Links. Rechts. Links. Rechts. Op perfect asfalt. De hete lucht striemt langs de benen. Zaaalig. En plots is daar Cassa-De-La-Selva. Een mooi stadje waar we de fiets voor een laatste keer aan een terrasje parkeren want we hebben dorst. Ons rest nu nog acht kilometer over een drukke weg richting luchthaven. Vlak daarbij laten we onze fiets achter in Hotel Salles. Hij zal hier opgehaald worden door Transport Soetens en bij ons thuis afgeleverd worden. Na een heerlijke douche nemen we de bus naar Girona en vandaar de trein naar Barcelona.
Wij gaan nu twee dagen genieten van een wonderbaarlijke stad. Gaudi, Miro, Mies Van der Rohe, Montserrat... en solden staan op het programma. Alles behalve fietsen.
Vrijdag vliegen we naar huis.

Dag 18. De echte rustdag. (55km)

Gisteren waren we allemaal moe van de wandeling. Vandaag verlaten we het kleine paradijs want we hebben een korte rit op het programma staan. Ontbijt wordt geserveerd op het gazon om half acht en alleman is present. Het is onmiddelijk gezelligheid troef.
Ons vertrek verloopt niet zonder gejoel. Gerlinde, Carine en Liesbet doen ons uigeleide met de tractor. Gelukkig woont de dichts bijzijnde buur vergenoeg weg. Ons wacht eerst een klim van een tiental kilometer. Deze brengt ons zo aan de grens met Spanje. Jawel, weer een mijlpaal gehaald op deze tocht. Na meer dan twee weken laten we Frankrijk achter ons. Een heerlijke afdaling, met af en toe een knikje omhoog, brengt ons na 55 kilometer in Figueres. De uitlopers van de Pyreneeën bezorgen ons nog mooie uitzichten.
In Figueres bezoeken we uiteraard het museum van de surrealist Salvador Dali. Mits je open staat voor af en toe vergezochte creativiteit, kijkt naar details en zijn vele referenties naar de problemen van het Spanje uit zijn tijd vind, dan moet je toegeven dat dit een begaafd kunstenaar is.
In deze stad laat Frankrijk ons toch nog even verrast opkijken. Vauban is hier langs geweest. Castell de Sant Ferran is het grootste Vauban complex in de wereld. In tegenstelling tot vele andere forten van Vauban is dit geen versterking rond een stad of dorp. Nee, hier is men op een vrije heuvel beginnen bouwen aan een enorm complex. Het heeft ondertussen een rijke geschiedenis want ook ten tijde van de Spaanse revolutie in 1936 en tijdens het Franco-regime werd het gebruikt.
We zijn in Spanje, dus vandaag staat er paella op het menu. Smakelijk.

Dag 17. God schiep de dag.

En zag dat het goed was.
Het begon voor Els net na het opstaan. Bij haar eerste stappen buiten komt ze aan het zwembad een mannetje tegen. Een ree met groot gewei bekijkt haar en verdwijnt dan rustig tussen de bomen.
Na een vlug ontbijt vertrekken we want Gerlinde heeft een wandeling gepland. Het zal niet zo ver zijn. Al mijn principes over bergwandelen gaan overboord. Met de auto 1000 meter naar boven in plaats van acclimatiseren. Slofjes aan de voeten want de bergschoenen was te veel bagage op de fiets. En een regenjas blijft thuis. Zelfs daar boven wordt het bakken.
De natuur gunt ons vanddaag veel van haar schoonheid. Juli is nog jong. Er staan dus nog vele bloemen in de bergen. Meermaals laat een gems zien hoe vlot en behendig ze zich over het ruwe errein bewegen. We horen de zuiver roep van de raaf en zien hem sierlijk door de lucht zweven. Verschillende groepen paarden lopen vrij te grazen op de berg. Maar het meest onder de indruk zijn we van de vale gier. Zeker dertig zien we er. Alleen al tijdens de pick-nick zweven er negen tegelijkertijd boven ons hoofd.  Gebruikmakend van de termiek komen ze zonder enige moeite uit het dal en zweven zo rustig verder. Sommige komen dicht bij ons voorbij. Impossant.
Stillentjes had Gerlinde gehoopt dat we een topje gingen beklimmen en ja we hebben er allemaal zin in. Enkel Lucas blijft bij de rugzakken. Hij heeft zichzelf sowieso al overtroffen. Het uitzicht daarboven is schitterend. De ene kant zien we de Canigou en de andere kant, in de verte, met sneeuw op het massief ontwaren we de Pic Carlit. Nog een oude bekende voor een aantal van jullie.
Tijdens de afdaling bakt de zon onze rug. Helemaal boven zorgde wind voor wat afkoeling maar iets lager is die luxe weg. We zitten al snel door de watervoorraad. Maar, geen nood. Gerlinde weet een bronnetje zijn. Hm. Lekker fris. Het laatste uur gaat de wandeling gelukkig door bos, beschermd voor de zon.
Na meer dan acht uur wandelen zit de korte wandeling van Gerlinde erop. De sportschoenen van Lucus worden ondertussen met elastiekjes aan mekaar gehouden.
In Prats-del-Mollo, een leuk dorp langs de Tech met een burcht erboven, nemen we plaats op een gezellig terras om de innerlijke mens te versterken. Het is meer dan nodig.
Toch hebben we nog niet alle natuurschoon gehad. Bij het thuiskomen treffen we een everzwijn op de oprit en een ree op het gazon. Een andere ree staat dichtbij in het bos bronstig te roepen.
We sluiten een schitterende dag af onder een indrukwekkende sterrenhemel. Kan een dag met een stel vreugdevolle vrienden mooier zijn?

Dag 16. De Pyreneeën (88km)

Ons verblijf in de chambre d'hotes Demeure St. Vincent in Estagel was als verblijven bij familie. De gastheer en -vrouw serveren het aperitief en schuiven bij aan tafel in de tuin. We zitten onder een meer dan tweehonderd jaar oude plataan. De zijmuur aan de tuin is de oud middeleeuwse vestingsmuur. Het is gezellig wederzijds levensverhalen op rakelen. Het diner wordt aan de andere tuintafel opgediend. We krijgen een heerlijk frisse gazpachio, een fantastische visschotel en zelfgebakken abrikozentaart als toetje. Met al het vertellen is het al snel tien uur. Tijd voor ons bedje.
Het ontbijt is al even heerlijk en gezellig.  Ze vinden het vroege opstaan niet erg want ze rijden vandaag naar familie nabij Parijs. Wij willen de eerste col over zijn voor de hitte toeslaat. Vijf kilometer na het vertrek komen we door het dorp "Latour de France". Onze doortocht van Frankrijk zit er bijna op. Spanje lonkt.
Het gaat nu stevig en lang bergop terwijl we schitterende vergezichten hebben op de Pyreneeën. We draaien vandaag in een wijde boog om de Canigou. We hebben deze 2780m hoge berg al tweemaal beklommen. Eénmaal in de zomer en de volgende keer in de winter. Nu gaan we dat niet doen want met fiets lukt dat niet. Over de eerste col komen we in de vallei van de Têt. Tijdens de afdaling wanen we ons even in Bryce Canion. De rotsformaties zijn gewoon schitterend.  De rivier Têt, sorry voor de naam, komt uit de bergen maar loopt hier in een vlakke vallei. Zoals mevrouw ons zei verlaten we de wijngaarden en komen we tussen abrikozen- en perzikboomgaarden. Dan volgt onze tweede beklimming, Col de Llauro. Deze is nog langer dan de eerste en blijkbaar heel populair bij wielertoeristen. Ze wuiven ons allemaal toe. Je zou wel denken dat de Tour de France hier zal voorbijkomen want het asfalt ligt er als een biljarttafel bij. Beneden komen we in het stadje Céret. Heel mooi en gezellig. Dat vinden de vele toeristen blijkbaar ook. 

Ons resten nog 30 kilometer tot bij St. Laurent de Cerdans via de vallei van de Tech. Eerst gaat het leidelijk omhoog langs een fietspad. Half weg staan we in Arles-sur-Tech en rijden voorbij het hotel waar we 15 jaar geleden de boel op stelten hebben gezet. Jawel, het hotel ziet er nog steeds even gezellig uit. Het terras is druk bezet. 

We verlaten de hoofdweg en draaien op de weg voor de laatste col die ons in Spanje zal leiden. Het gaat heel stevig bergop en het is snikheet. We moeten gelukkig niet tot boven. Dat is voor overmorgen. Na zes kilometer zweten staat het ontvangst committee klaar. Lieve, Gerlinde, Carine, Lucas en Liesbet staan klaar. Er komen toeters, kransen, hoedjes en veel gejoel aan te pas. Zo stormen we de laatste twee kilometer naar boven. Tot in het paradijs.
Het verblijf van Lieve en Gerlinde is gewoon on-ge-loof-lijk. De oude huisjes van een boerderij zijn opgeknapt tot een schitterend vakantieverblijf. Tussen de huisje zorgen verschillende terrasjes en paadjes voor veel gezellige hoekjes. Om ieder hoekje schuilt een verrassing. Het zwembad is heerlijk. Kers op de taart is de omgeving. Rondom zijn de bergen, alles groen met in het westen het massief van de Canigou. In de verste verte is geen huis te zien. Geen enkel geluid van menselijke activiteit. Zouden ze de rijstpap hier met een gouden lepeltje opdienen?

Proloog bij dag 16 en 17

Morgen rijden we echt de Pyrineeën in. We gaan in St-Laurent-de-Cerdans logeren bij Lieven en Gerlinde uit Leuven die aan de voet van de bergen hun B&B hebben. Dit dorpje is vlak bij Arles-sur-Tech. Wie er vieftien jaar geleden bij was op de tocht van Andorra naar de Middellandse zee zal zich nog een stoelendans in een hotel herinneren. Vandaag zagen we de Canigou al liggen.
We blijven er twee nachten slapen en er dus van een rustdag genieten. Ik vermoed dat er geen wifi is. Je zal ons dan even moeten missen tot we dinsdag bij Dali zijn langs geweest in Figueres. Jawel, Spanje. We zijn er bijna.

Dag 15. Routes des vins (117km).

Wat we gisteren nog niet vertelden is dat Béziers gesticht is door de Romeinen. Er zijn nog verschillende restanten te zien, onder andere een cauloseum.
Bij het buitenrijden van de stad komen we langs twee wonderen langs het Canal du Midi. De eerste is een brug. Niet zo maar een. Béziers ligt niet alleen langs het Canal maar ook langs de Orb. Beide kruisen mekaar net buiten de stad. De brug is speciaal gebouwd om het kanaal over de rivier te sturen, inclusief jaagpad waar wij met de fiets over rijden. Iets verder is het tweede wonder. Het kanaal moet hier een groot hoogteverschil overwinnen. Dat gebeurt door middel van negen sluizen die aaneensluitend zijn. Echt een unicum. Het moet echter behoorlijk wat tijd vragen om hier je bootje langs te sturen. Het kanaal blijft nog even onze gezel. We passeren nog een heuvel met een opidium erop en vele wijngaarden.
Daarna is het terug klimmen. Een smal weggetje in slechte staat kronkelte zich omhoog en wij volgen gedwee. De natuur is hier al heel anders. De bomen zijn kleine sparren met een ronde kruin en er is weinig ondergroei. Via deze heuvel rijden we de Corbières binnen. Ik kan die naam van een lekkere wijn met hoog alcoholgehalte dankzij de vele zon. We rijden zomaar Chateau St. Esteve voorbij. Nu krijg ik echt zin in een glaasje wijn. Andere ronkende namen zullen nog volgen. 

In het dorp Durban-Corbières is een bank onder een plataan onze picknickplaats. Het is er heerlijk zitten, beschermd voor de zon. In 1999 was dit plaatsje om heel wat anders in het nieuws. Hevige regenval spoelde de camping en een deel van het dorp weg. We kunnen het ons nu moeilijk voorstellen want de rivierbedding staat droog. Iedereen bevestigd ons dat het uitzonderlijk warm is. En er is nog geen eind in zicht.
Na de lunch is het terug klimmen. Tien kilometer lang maar heel geleidelijk. Zweten doen we zeker maar puffen net niet. De heerlijke afdaling erna droogt het zweet weer op. Els heeft er niet genoeg van en wil een ommetje maken langs Tautavel. Dat is echter nog een klim erbij onder de schroeiende zon. We maken dit ommetje niet zonder reden. In een rots boven Tautavel werd in 1971 de oudste Europese Homo Erecticus gevonden. We bezoeken er het ietwat verouderd maar toch interessant museum. We zijn hier niet alleen. Toeristen worden met de bus aangevoerd.
Ah ja. Ondertussen zijn we in een ander wijngebied aangekomen. Rossignol. Mijn camelbak geeft echter alleen water.
Tien kilometer verder ligt onze Chambre D'hotes voor vandaag. Het is een prachtig oud herenhuis dat sinds 2006 door een koppel mooi is gerestaureerd nadat het huis veertig jaar verlaten was. Ze hebben dit met heel veel respect voor de geschiedenis gedaan. De twee prachtige honden weten van geen ophouden. Balletje gooien.

Dag 14: Bijna aan zee. (130km)

Half negen en de eerste krekels laten zich horen. Wij zitten dan al bijna twee uur op de fiets zodat we een aantal uren met aanvaardbare temperaturen kunnen rijden.  We krijgen in de ochtend een heel mooi stuk natuur voorgeschoteld. We rijden door een laag maar zeer ruw gebergte. Wit gesteente is getooid met steeneik en doorsneden door rotsige riviertjes. We passeren verschillende bedrijfjes voor cano- en kayakverhuur. Wij moeten dit gebergte over. Dat wil zeggen dat we eerst klimmen. Het eerste laagje kledij moet snel uit. Daarna krijgen we een afdaling om van te snoepen. Een baantje kronkelt dat het een lieve lust is in een schitterend decor. Iets verder komen we aan een bredere rivier, L'Herault. We zullen die in de namiddag nog tegen komen. Hier snijd ze zich af en toe diep in de rotsen.
Tegen de middag komen we aan in Pézenas, een mooi, oud stadje dat ooit tot bloei kwam omdat het speciale rechten kreeg van de koning. De meest bekende burger hier heeft een mooi standbeeld in een parkje. Molière woonde hier enkele jaren, werd er benoemd tot koninklijk toneelspeler en schreef er enkele van zijn toneelstukken. 

Na de middag krijgen we nog een enkel klimmetje maar voor de rest is het vlak rijden door wijngaarden richting kust. Als we dicht bij de kust zijn duikt, jawel, een pretpark op. Wegwezen. De wind blaast stevig uit de verkeerde richting.  Pas wanneer we langs het Canal du Midi richting Béziers rijden krijgen we de wind in de rug. Op het fietspad langs het kanaal rijden vele toeristen aan een slakkegangetje.
Vooraleer we onze B&B gaan zoeken, gaan we toch even kijken in de kathedraal. Langs buiten is hij niet zo speciaal maar binnenin is er een mooi barok decor. De pas gerestaureerde glasramen zijn schitterend. Net als we buiten willen gaan spreekt een man ons aan. Wil je de catacomben zien? Ja, uiteraard. Hij neemt ons mee achter een hek, de kelder in. Plots staan we in een kleine kapel die de oorspronkelijke kerk bleek te zijn. We staan dus even in de Middeleeuwen. Hij neemt ons ook mee in de sacristie. Daar toont hij ons een grote kast die heel breed open draait. Ze ligt vol lithurgische gewaden. Zouden we dan toch op pelgrimstocht zijn zodat we deze privé-rondleiding krijgen?

Na een ijsje en een duik in het zwembad zijn we klaar om een restaurant te gaan zoeken.

Dag 13. Mediteraan. (100km)

Paris s'éveille. Misschien wel maar Les Vans slaapt nog wanneer wij de fiets bestijgen. Het is vijf voor zeven. Wij moeten we wakker zijn want we krijgen direct een stevige helling voor geschotelt. Het dorp ligt al snel aan onze voeten. Achter de pas wacht een schitterend bos en een afdaling langs een mooi, ruw riviertje tot in Gagnières. Daar hebben we afgesproken met Annie, een van de stappers bij de seizoenswandelingen. Ze heeft hier een mooi gelegen vakantiehuis. En wij mogen op de koffie.
Op iedere fietstocht is er een stuk dat je liever niet zou doen. Iets na Gagnières tot voorbij St.-Ambroix rijden we op een heel drukke weg. Lawaai en uitlaatgassen alom. Maar plots draaien we een kleine weggetje in en rijden we mediteraan landbouw gebied in. Allerlei dingen wijzen ons erop dat we in het zuiden zijn beland. Rijkelijk bloeiende oleanders, hier een daar hoge cipressen,  uitgestrekte wijngaarden,  grote zonnebloem velden, geurende lavandel, olijfbomen en garrigue ofte dicht, doornachtig struikgewas wat een goede schuilplaats was voor de Hugenoten. Straks meer daarover. Maar vooral zijn er de krekels. Ik wist niet dat hun gekrijs zo luid en alom tegenwoordig is. 

Omstreeks twee uur, na een laatste hete klim, zijn we aan onze bestemming. St.-Hippolyte du Fort is een uitgeblust stadje met meer gesloten dan open bars. Een ijsje eten op een terras lukt hiet niet. We zijn vroeg en hebben dus tijd om het plaatselijk zijdemuseum te bezoeken. De Cevennes is blijkbaar het centrum in Frankrijk voor de kweek van de zijderups en het spinnen van zijde. Nu weten wij er alles van.
Die Hugenoten. Vanuit Zwitserland zwermden vroege protestanten uit naar het zuiden van Frankrijk en werden al snel notabelen en zakenlieden. Ze kregen er de naam Hugenoten. Ze werden fel bevochten door de katholieken uit het noorden waarbij veel bloed werd vergoten. Het dichte struikgewas was de ideale schuilplaats.

Likoké

Duizend bommen en granaten.
Duizend zonnen en garnalen.
Duizend geuren, kleuren en smaken.

Eten in Likoké is culinair genieten van de bovenste plank. Piet Huysentruyt en ploeg streven naar twee sterren. Hij verdient ze want de één-ster restaurants waar wij al geweest zijn, verbleken bij wat we gisteren mochten ervaren. De hapjes vooraf en iedere gang, zeven in totaal, getuigden van een onuitputtelijke creativiteit. Dat zowel in het combineren van smaken, de manier van berijden en wijze van presenteren. De smaken passen niet alleen bij elkaar, ze versterken elkaar zoals een schilder dat kan met kleuren. Het is teveel om alles op te noemen en te beschrijven. Lees even wat het hoofdgerecht ons bood.

Een lapje gelakte eend, kalfshersentjes en gelakte makreel
Overgoten met een zoet-zuur sausje
Afgewerkt met geraspte eendelever
Vergezeld van alles om wortel: gekookt, rauw, moes, gebrand

Bij het dessert kwam een golfstick aan te pas. Want we kregen een golfballetje in ijs gemaakt op basis van amandelmelk. Uiteraard was daar nog allerlei bij.

Het was om de vingers van af te likken en dat werden we ook gevraagd te doen. Op het eind kregen we beiden een likbordje met erop een sausje op basis van passievrucht. Likken maar, voor de foto.

Dag 12. Les vents. (66km)

We zitten in de schaduw op een terrasje in Les Vans. Voor de gelegenheid heb ik in de titel de naam aangepast naar "Les Vents", de winden. Wat een geluk dat we ervoor gekozen hebben om het moeilijkste stuk van de dag te overbruggen met een bus. Met deze winden hadden we nooit op tijd aangekomen op de eindbestemming. Om kwart voor acht gaat onze fiets in de bak acherin en een uur later staan we in Langonge. We hebben zo 80km en vele hoogtemeters gewonnen.  We rijden nu eerst over een hoogplateau waar de wind vrij spel heeft. Het is alsof alle Afrikanen tegelijkertijd naar het noorder zitten te blazen. Een hete wind uit het zuiden zorgt ervoor dat we zelfs om bergaf te rijden hard moeten duwen. We doen over 21km een anderhalf uur.
Plots staan we op een keerpunt. Een smal wegje brengt ons in een bos. Iets verder breekt dit open en gaapt een diepe vallei voor ons. Welkom in de Ardèche. De wind blaast hier iets minder en het gaat stevig bergaf. We doen het echter rustig aan zodat we kunnen genieten van de mooie natuur. We rijden langs verschillende stuwmeertjes en talloze piepkleine dorpjes die als arendsnesten op de bergflank verankerd zijn. Picknicken doen we onder kastanjebomen. Dat is hier zowat de nationale vrucht. Iedere bakker heeft wel brood of taart met kastanjes.
In Les Vans nemen we intrek in een oud klooster (toch op bedevaart?) dat nu dienst doet als hotel. De kamertjes zijn klein maar de tuin is heel gezellig. Straks volgt het cullinair hoogtepunt van deze reis. Piet Huysentruyt, onze Vlaamse sterrenchef en TV-kok begon hier in Les Vans een aantal jaren geleden een nieuwe avontuur. Hij opende het restaurant Likoké en behaalde al snel een Michelin-ster. We gaan er onze voetjes onder tafel schuiven.