Dag 13. Mediteraan. (100km)

Paris s'éveille. Misschien wel maar Les Vans slaapt nog wanneer wij de fiets bestijgen. Het is vijf voor zeven. Wij moeten we wakker zijn want we krijgen direct een stevige helling voor geschotelt. Het dorp ligt al snel aan onze voeten. Achter de pas wacht een schitterend bos en een afdaling langs een mooi, ruw riviertje tot in Gagnières. Daar hebben we afgesproken met Annie, een van de stappers bij de seizoenswandelingen. Ze heeft hier een mooi gelegen vakantiehuis. En wij mogen op de koffie.
Op iedere fietstocht is er een stuk dat je liever niet zou doen. Iets na Gagnières tot voorbij St.-Ambroix rijden we op een heel drukke weg. Lawaai en uitlaatgassen alom. Maar plots draaien we een kleine weggetje in en rijden we mediteraan landbouw gebied in. Allerlei dingen wijzen ons erop dat we in het zuiden zijn beland. Rijkelijk bloeiende oleanders, hier een daar hoge cipressen,  uitgestrekte wijngaarden,  grote zonnebloem velden, geurende lavandel, olijfbomen en garrigue ofte dicht, doornachtig struikgewas wat een goede schuilplaats was voor de Hugenoten. Straks meer daarover. Maar vooral zijn er de krekels. Ik wist niet dat hun gekrijs zo luid en alom tegenwoordig is. 

Omstreeks twee uur, na een laatste hete klim, zijn we aan onze bestemming. St.-Hippolyte du Fort is een uitgeblust stadje met meer gesloten dan open bars. Een ijsje eten op een terras lukt hiet niet. We zijn vroeg en hebben dus tijd om het plaatselijk zijdemuseum te bezoeken. De Cevennes is blijkbaar het centrum in Frankrijk voor de kweek van de zijderups en het spinnen van zijde. Nu weten wij er alles van.
Die Hugenoten. Vanuit Zwitserland zwermden vroege protestanten uit naar het zuiden van Frankrijk en werden al snel notabelen en zakenlieden. Ze kregen er de naam Hugenoten. Ze werden fel bevochten door de katholieken uit het noorden waarbij veel bloed werd vergoten. Het dichte struikgewas was de ideale schuilplaats.