Dag 11. De zwarte madonna. (45km)

Hup. Hup. Hup. Een mama ree en twee kleintjes springen net voor ons de weg over. Sprookjesachtig. We zijn dan een paar kilometer aan het rijden op de D13 die we volgen van in La Chaise-Dieu tot in Le Puy en Velay.  De gids had hier misschien iets creatiever kunnen zijn. Maar het bolt goed en het is mooi. Een dicht bos wisselt af met schitterende vergezichten. Na de klim van gisteren gaat het nu vooral bergaf. Actieve vulkanen zijn er op het franse vasteland niet meer. Die zijn er enkel nog op de Departement d'Outremer zoals op La Reunion. Hier zijn ze er wel geweest en dat heeft het landschap rond Le Puy gevormd. Ooit was hier een meer. Daaronder zijn er vulkaanuitbarstingen geweest die pijpen van lava vormden. Later verdween het meer en erosie deed de kleigrond verdwijnen. De lavazuilen bleven als torens in het landschap achter.
Op een van die rotsen staat Polignac. De naam komt van een adelijke familie die voor de franse geschiedenis heel belangrijk is. Hier op een rots stond hun kaseel waar ze vele eeuwen hebben geleefd. Na de Franse Revolutie hebben ze zich in Le Puy gevestidg en nu wonen ze in Versailles. De ruïnes van de burcht houden ons een uurtje zoet. 

Vijf kilometer verder zijn we in Le Puy. De rots met de abdij en gigantisch mariabeeld en een andere rots met kapel er bovenop torenen boven de stad uit. Je zou zowaar denken dat we bedevaart zijn. Weer een abdij en een kathedraal. Deze zijn echter speciaal. Het is voor Frankrijk een van de belangrijkste vertrekpunten voor een pelgrimage naar Satiago de Compostela. De toegang naar de kathedraal is indrukwekkend. Een straatje met trappen gaat stijl omhoog. In de kathedraal gaan de trappen verder omhoog en brengen ze je zo midden in de kathedraal tot dicht bij de zwarte madonna. We zijn niet practizerend gelovig maar dit wekt toch indruk. Naast een replica van de zwarte madonna, de echte is tijdens de Franse Revolutie verbrand op een plien in de stad, zijn er schitterende kunstwerken te zien. Het gebouw zelf is ook heel mooi geeft ook moorse invloeden.

Naast de kathedraal staat een klooster die in haar eenvoud ook mooi is. Met een combinatie van zandsteen en lavasteen hebben ze mooie contrasten verwerkt in de arcaden en gevels. de klootergang zou een van de mooiste van Frankrijk zijn. Dit klooster heeft in de loop der eeuwen al veel pelgrims gehuisvest. 

Ondanks de hitte beklimmen we de rots met het mariabeeld, ofte Statue Notre Dame de France. Dit is gemaakt met ijzer afkomstig van 213 Russiche kanonnen die buit zijn gemaakt tijdens de slag van Sébastopol.  Het beeld is 23 meter hoog. Je zou zowaar denken dat Gustaf Eifel hier een voorbeeld heeft aan genomen voor het vrijheidsbeeld. Boven heb je een schitterend uitzicht over de stad.

We bestormen ook nog de 80 meter hoge rots met er bovenop de kapel ter ere van St. Michel. Reeds in 950 na Christus bouwden ze deze kapel na een geslaagde pelgrimstocht naar compostella. Je raakt er enkel bij via 268 traptreden. Dat voelen we in onze fietsbenen.

Le Puy zelf is een adembenemend mooi stadje. De meeste huizen dateren van de 15e en 16e eeuw. Het is gezellig kuieren in de smalle straatjes en over de talrijke pleintjes. Ideaal om een ijsje te eten op een terras.
Le Puy en Velay is ook bekend om zijn "Lentilles de Puy", kleine groene linzen. Ik kreeg ze gisteren al bij het hoofdgerecht.
Morgen zegeviert het verstand. Er staat een zware etappe over het Centraal Massief op het programma, maar ook temperaturen van 38° en veel zuidenwind. We overbruggen het zwaarste stuk met de bus om daarna met de fiets af te dalen naar de Ardèche.

de kaap van 1000km.

Vandaag hebben we de kaap van 1000km gerond. Om juist te zijn hebben we al 1061km op de teller. Jullie lezen wel onze verslagen over wat we zien en meemaken maar waarschijnlijk willen jullie ook weten hoe het met ons gaat.

Het zitvlak? Ja dat protesteerd af en toe.

De Spieren? Verrassend goed. Na de eerste drie dagen waren we alle twee moe en deden de spieren rond de knie pijn. Dat kwam door de combinatie van vele heuvels in de Ardennen en de zuidwesterwind met windkracht 5. Het was af en toe beuken. Nu zit de wind al verschillende dagen in ons voordeel en windkracht 2 is maar een zucht. Ondanks de lange tochten is de spierpijn weg.

Blaren op de voeten? Nee, die krijg je alleen van het wandelen.

Vermagerd? Ook niet. Iedere avond een menu en de bakkers hebben te lekkere gebakjes.

Het weer? Op dag drie heel de voormiddag gemiezer. Sinds we uit Nancy weg zijn is de zon van de partij. Vandaag ging dat tot 33°. De komende dagen zou wel eens te heet kunnen worden. Voor morgen is dat geen probleem. We rijden slecht 50km tot Le Puy en Velay. In de namiddag zijn we toerist.

Tot Morgen.

Dag 10. De hemelse stoel. (103km)

Beginnen met een afdaling over een brede weg over goed asfalt. Een uitstekende start van de rit. Het ontbijt was voorwaar nog beter. Heerlijke kersen uit de Ardèche, zelf gemaakte koekjes en confituur, zelf gemaakte musli, lekker brood, en alles bio. De uitbaatster van de chambre d'hotes doet dit overduidelijk met veel overgave.
De eerste kilometers afdaling worden snel gevolgd door een klim, naar ons gevoel te lang op een drukke weg. Wat verder mogen we toch op kleine rustige weggetjes verder. We rijden op en af in een bos. Bij het stijgen kunnen we ons goed verwarmen maar bij de afdalingen is het fris. Als we aan een lange afdaling bezig zijn moeten we toch een warmer truitje aandoen.  

Hier in Frankrijk hebben ze een rare manier om wegen te onderhouden. ze gooien er een laag grind op en wachten dan tot die vast worden gereden door auto's. Voor fietsers is het minder leuk. Bergop zorgt het voor veel weerstand. Bergaf kun je niet doorrijden want je wil heir niet op vallen. 

Voorbij het bos krijgen we een schitterend vergezicht over een lange vallei.  Het is genieten van de snelheid en het uitzicht.
Het leuke aan dit soort reizen in Frankrijk is dat we bij de picknic steeds lekkere, lokale kaas smullen. Tomme, Morbier en Comté . Alles van uitstekende kwaliteit zoals je ze bij ons enkel in een speciaalzaak vind. Voor de lunch zitten we op een pleintje in Amber. Ook hier hebben ze een eigen kaas. Een zacht smakende blauwe kaas. Hm.

Na de lunch is het 21km lichtjes stijgen over echte boerenweggetjes. Draaien en keren en putten en bulten vragen om geconcentreerd te rijden. In Dore-l'Eglisse botsen we op het mooiste romaans kerkje dat we tot nu toe zagen. Het stamt uit de 12e eeuw en er zijn later enkel twee kleine kappelletjes aan toegevoegd. Eenvoud siert. De koelte binnenin is een aangename verpozing want buiten brand de zon. In dit dorpje begint de echte klim naar La Chaise-Dieu. Volgens het boekje twaalf kilometer stevig bergop. In realiteit zijn het er vijftien om meer dan vijfhonderd hoogtemeters te winnen. Els heeft last met de warmte. Het asfalt ook want het plakt aan onze banden.
Het dorp La Chaise-Dieu dankt zijn naam aan de grote abdij. Paus Clement VI was hier broeder voordat hij ging studeren aan de Sorbonne en later paus werd in Avignon. Hij wou hier begraven worden maar niet zonder de abdij behoorlijk uit te breiden. Binnenin zijn nog restanten van mooie muurschilderingen te zien. Vooral "La danse macabre" trekt aandacht. De graftombe van Paus Clement VI staat in het midden van de kerk. De mooiste van de kunstwerken zijn echter niet te zien. Alle wandtapijten worden gerestaureerd en zullen pas binnen twee jaar terug zijn. De foto's zien er veelbelovend uit. Ook de enorme abdij wordt volop gerestaureed. 

Nadat we onze intrek genomen hebben in de B&B hebben we ook restauratiewerk te doen. Onze banden hangen vol asfalt met kiezels erin. Dat moet er spijtig genoeg af.
Wat ons zorgen baart is de weersvoorspelling. Zuid-Oost Frankrijk krijgt de komen dagen een hittegolf met temperaturen boven de 40°. Dat wordt vroeg opstaan en mogelijks ons programma veranderen.

Dag 9. De heuvels in. (132km).

Iedereen in het hotel slaapt nog als wij aan het ontbijt staan. Het is zondag voor iets. Zoals nogal veel Belgen doen op zondag gaan wij fietsen. Vandaag geen wolkje aan de hemel en het zal zo blijven.  Zo een schitterende dag hadden we nog niet op deze reis. We rijden door een lieflijk landschap. Graanvelden zijn hier nauwelijks. We rijden langs weiden die zijn geborduurd met hagen en bomen. In de weiden staan witte koeien ons aan te gapen. Dat blijken Charolais te zijn. Men zegge dat ze uitstekend vlees produceren. We krijgen onze eerste col voorgeschoteld. Col de La Croix, ongeveer driehonderd hoogtemeters klimmen. Eenmaal boven is het... nog verder klimmen. Een rustige weg brengt ons naar de afdaling die ook niet steeds naar beneden gaat. In Charlieu willen we de mooie abdij bezoeken. Spijtig genoeg hanteren ze hier nog een middagsluiting en die begint vijf minuten nadat wij aankomen. Niet dus. Uiteindelijk belanden we aan de oevers van de Loire. Nu is het echt vlak rijden tot Roanne. Een doodse stad waar weinig te beleven valt. Het park doet wel dienst als rustige picknickplaats.
Vanaf hier staat er op het programma van de volgende zevendertig kilometer weinig anders dan te klimmen. Eerst gaat het geleidelijk klimmend uit de stad en langs gehuchten. Vanaf Renaison stijgt het stijgingspercentage en daalt onze snelheid. Een stuwmeer geeft ons even een intermezzo om dan gestaag verder te klimmen.
De zon brand maar gelukkig komen we hogerop in bossen terecht. De schaduw van de bomen zorgt voor de nodige afkoeling. Na twee en een half uur staan we boven. Een glooiend landschap strekt zich ver voor ons uit. We mogen nog zes kilometer dalen, ja recht naar beneden naar St.-Just. Recht naar een terrasje met appeltaart. Na 1448 meter klimmen en 1046 meter dalen is die meer dan verdient, nodig zelfs.
En toch moeten we ons vandaag nog even gewonnen geven. Onze B&B ligt in een straat die zo steil is dat we er beiden al fietsend niet op geraken. Het super vriendelijk ontvangst maakt dat weer goed. Het is de eerste keer dat we getracteerd worden met een lekker aperitief: zelf gemaakte wijn van perzik met hapjes met humus en guacamole.
Morgen staat nog een klimdag op het programma. De laatste klim tot onze bestemming beloofd heel pittig te worden.

Dag 8. Rust in Cluny.

In 910 wordt in Cluny een abdij gesticht. Deze groeit heel snel uit tot de grootste westerse kloosterorde: de orde van Cluny. Men bouwt naast het eerste kleine kerkje een grotere. Ook die is al snel te klein en men ziet het dan groots. Op slecht 43 jaar tijd bouwt men hier de grootste kerk uit die tijd. Het schip is 30 meter hoog en 150 meter lang. Het zal tot de bouw van de Sint-Pietersbasiliek in Rome duren eer er een grotere kerk wordt gebouwd. Vanaf de 13e eeuw raakt de abdij in verval omdat de Cistercensiërs de kerkelijke macht overnemen. Het verval van de abdij versnelt in de 16e eeuw door de Godsdienstoorlogen. Met de Franse revolutie is het hek helemaal van de dam. Kloosterlingen vluchten in alle windrichtingen en de gebouwen worden verkocht. De gigantische kerk wordt getransformeerd in een steengroeve. Die stenen dienen voor de bouw van huizen en meer. Wat nu nog rest is mooi gerestaureerd en is het bezoeken waard. 

Napoleon had paarden nodig om oorlog te kunnen voeren.  Verspreid over Frankrijk stichte hij dertig koninklijke paardenfokkerijen. Hier in Cluny, op de grondvesten van de kerk en met de stenen ervan bouwt men er één van.  We krijgen een rondleiding in de stallen waar ze trots zijn op hun volbloed arabische paarden. Ook rassen die voor de oorlogen in trek waren zijn hier nog te bewonderen. Na de rondleiding krijgen we ook nog een korte dressuurdemonstratie. 

De rest van de dag vullen we met kaas kopen op de markt, terrasjes doen, ijsje eten en lekker lui rusten.
Vanaf morgen trekken we de heuvels in, richting Centraal Massief. Het wordt een afwisseling van klimmen en dalen.  Het weer blijft stabiel zomers rond de dertig graden.

Dag 7. Cote d'Or et Beaujolais. (148km)

Je leest het goed. Die twee hebben vandaag 148 kilometer gereden en toch nog tijd gehad voor een dosis cultuur. Het was een lange maar gevarieerde en mooie tocht. Om half acht zaten we op de fiets met de zon op ons hoofd. We reden eerst door een bos, op en af, soms snedig. We dachten: "Als dit zo heel de dag door gaat...".  Maar na een uurtje was het min of meer vlak. We weten nu waarom dit gebied Côte D'Or noemt. Gigantische graanvelden kleuren het land goudgeel. Ergens verdwijnt ons Europees belastingsgeld in een bodemloze put en hier komt het terug uit de grond. 

Geleidelijk zien we dat de dorpen minder verlaten en verzorgder zijn. We naderen een rijkere buurt. En ja. Plots staan we voor een wijngaard. Côte de Beaune, Pays du Beaujolais.  We rijden Beaune binnen. Wat een contrast met vorige dagen. De rijkdom straalt hier van alles af. Eerst wippen we even binnen in de kathedraal. Op zich niets speciaal voor Frankrijk, tot je in het koor komt. Er hangen daar in een halfrond schitterende middeleeuwse tapijten. Indrukwekkend. We gaan verder en komen aan het Hospice de Beaune.  Dit is een hospitaal dat gesticht is in de 15e eeuw. Maar het is niet zomaar een ziekenhuis. Het werd gesticht door Nicolas, een plaatselijk adelijke. Hij wou iets nuttig doen met zijn geld. Het hospitaal moest al het beste uit die tijd verenigen en nog beter doen. Het is erin geslaagd tot in de 20ste eeuw dienst te doen. Ondanks het feit dat het gebouw bestemd was voor het gewone volk moest het indruk maken. Dat doet het nu nog. De ziekenzaal is schitterend. De kapel nog mooier. 

Maar het hoogtepunt maakt ieder Belg die iets van kunst afweet trots. Wie een aantal jaar geleden de openingstentoonstelling van museum M in Leuven over Rogier van der Weyden heeft gezien herinnert zich misschien het drieluik dat aan de hand van videoschermen werd geevoceerd. Hier hangt het. In zijn volle glorie. Het is eigenlijk geen drieluik maar bestaat uit dertien panelen. Rogier Van Der Weyden symboliseerd de overgang van de Vlaamse primitieven naar de Renaissanse. Terwijl anderen nog tweedimensionaal schilderden was hij zijn tijd ver vooruit. De details op zijn schilderijen zijn indrukwekkend.
Maar we moeten verder. Het gaat op en af tussen wijngaarden, zo ver we kunnen kijken. Na een hele tijd komen aan een kanaal. Het fietspad is splinternieuw. Dat gaat vooruit. Via een kort intermezzo op gewone wegen komen we op een oude spoorweg terecht. Ook hier is het fietspad in perfecte staat, mooie onderhouden. We volgen het voor veertigkilometer tot Cluny. Onderweg komen we veel meer fietsen tegen dan al de vorige dagen samen. Het is vandaag dan ook schitterend zomers weer.
In Cluny nemen we onze intrek in een oude pottenbakkerij, nu een mooi hotel. Het driegangen menu is een perfecte afsluiter van een mooie, afwisselende dag. 

Ook dit nog. We hebben vandaag een belangrijke mijlpaal gehaald. Er staat 821km op de teller. Het einde van het eerste van de twee boekjes die deze tocht beschrijven. Daar klonken we een glaasje champagne op.
Morgen is het rustdag. We trekken ons terug in het klooster.

Dag 6. Fietsen op zijn Hollands. (134km).

Gisterenavond wou Els nog wat lezen. Verder dan het gedacht eraan is ze niet gekomen. Wie denkt dat ze stil slaapt heeft het mis. Het ontbijt deze morgen is lekker maar een beetje licht. We zullen wel zien hoe ver we ermee geraken. De eerste kilometers is het nog fris maar een paar heuveltjes warmen ons op. Zo komen we in de vallei van de Saone die we voor de rest van de dag niet meer zullen verlaten. We volgen de rivier meestal via vlakke fietspaden. Verschillende kanaaltjes snijden de bochten van de rivier af. Wij zijn lui en volgen dat voorbeeld. Twee keer verdwijnt het kanaal in een smalle tunnel en moeten wij via een snedige bergop een heuvel over. Toch best impossant werk dat ze hier geleverd hebben.

Net voor de middag halen we twee andere fietstrekkers in. Het zijn Nederlanders die ook op weg naar Barcelona zijn. Maar ze zijn trager. Na een babbel laten we hen dus achter. Veel kunnen we over het landschap niet melden. Het is mooi, groen, rustig met veel vogels langs het water. Een groene specht laat zich twee maal zien en horen. Bezienswaardigheden zijn er niet. Omstreeks twee uur komen we aan in Gray, een iets groter dorp. En kijk, daar zoeven de Nederlanders ons voorbij. Wij, Bourgondiers, zitten dan te genieten van een heerlijk taartje met een saté fruit erbij. Lekker en gezond. Nog geen vijf kilometer buiten het dorp zijn de collega-fietsers er weer aan voor de moeite. Het gaat nog wat op en af langs dorpjes met in één ervan een impossant kasteel. Spijtig genoeg enkel te bezoeken in juli en augustus.
De thermometer in het dorp waar we zullen overnachten geeft 31° aan. Op de fiets valt dat nog best mee maar je krijgt er toch dorst van. Onze B&B is een heel oud maar verzorgt huis net naast de rivier. Het is in de tuin heerlijk om te rusten na deze lange fietsrit.
Morgen rijden we naar Cluny maar niet zonder onderweg Beaune te bezoeken. Nu is het nog wachten op het avondmaal. Grrrr.

Dag 5. Zalig zomers fietsen. (129km)

Als we opstaan is de hemel al stralend blauw. Het belooft een mooie dag te worden. Dat mag al eens na het grijs van de twee vorige dagen. Het vertrek in Nancy verloopt wat chaotisch in de drukke ochtendspits. Al snel snel belanden we op een fietspad naast een kanaal en keert de rust terug. En rustig is het. Geen zucht wind. Wat een luxe. Van het ene kanaal gaat het naar het andere. Ontelbare sluizen overbruggen een gering hoogte verschil. Tijdens een lang stuk doen we haasje over met de Moezel. Was er gisteren veel nijverheid dan is het vandaag veel mooier en rustiger. Dan plots verlaten we de rivier en rijden via een geleidelijke klim de vallei uit. De omgeving is plots anders. Een mooi lappendeken van graanvelden, weiden, boomgaarden met kersen en bossen golft onder onze wielen door. In het schilderachtige decor van een kleine dorpje met een mooi romaans kerkje is het tijd voor de picknick. 

Op het einde van het bos ligt ons einddoel voor vandaag, een piepklein dorpje met veel meer koeien en schapen dan inwoners. De eigenaar van de chambre d'hotes blijkt een Nederlander te zijn die de drukte van de IT-sector is ontvlucht. Zou de naam er iets mee te maken hebben: Le mouton qui rit?  Hij vertelt ons dat vele huizen hier verkommeren. Eenmaal de bewoners sterven verkrot het huis want de kinderen zijn al lang verhuist naar waar er hopelijk werk is. Het is hier alleszins heerlijk toeven op het terras in de zon. Zo mag het blijven.

De volgende dertig kilometer rijden we langs een mooi, smal kanaal midden in het groen. We vorderen vlotter dan de plezierbootjes want het niveauverschil is deze keer in ons voordeel. De schippers worden opgehouden door ontelbare sluizen. Tien kilometer voor het einde stoppen we bij een blokhut met terras. De uitbater ziet er wat zonderling uit maar de koffie en frisdrank doen toch deugd. De laatste tien kilometer gaan op en af op een verlaten wegje in een bos. Het doet ons denken aan het Bois de Compeigne waar we vorige jaar door reden.

Dag 4. Grijs en verguld. (70km)

Een uitgebreid ontbijt en een heerlijke nachtrust geeft ons de kracht voor de volgende tocht. Vandaag is niet zo ver omdat we Nancy willen bezoeken. We vertrekken zoals we gisteren aankwamen, langs het meer van Madine. Het is er nog vredig rustig. In de zomer zal het hier druk zijn. Camping, challets, touwenparcours, manege, haventje, golf,... alles is er voorzien. Verder rijden we weg van het water door een glooiend landschap. Het weerbericht voorspelt pas de eerste opklaringen in de late namiddag maar de eerste zonneprikjes zijn er al. Donkergroene bossen, goudkleurige graanvelden en een dreigende hemel vormen een schilderachtig decor.

Eén helling brengt ons in trapjes in een ander gebied. We dalen aan hoge snelheid af in de vallei van de Moezel. Voor verschillende kilometers is dit niet zo'n mooi traject. We doen een paar keer haasje over met de autoroute naar het zuiden en dorpjes en industrie wisselen elkaar af. Pas de laatste vijftien kilometer komen we op een fietspad langs de Moezel en rijden zo Nancy binnen.
Deze stad kennen we enkel vanop de autosnelweg richting zuiden en associeren dit tot nu toe met grauw en grijs. Groot is onze verrassing als we het Stanislavplein oprijden. Impossante classisitsiche paleizen en fonteinen met vergulde hekken maken dit een plein waar de Parijzenaars jaloers van kunnen zijn. 

Louis XV benoemt zijn schoonvader, koning Stanislas van Polen tot hertog van Lotharingen. Onder zijn bewind wordt de stad uitgebouwd met allerlei paleizen en monumenten. Later, toen de Elzas in handen kwam van Duitsland vestigden vele kunstenaars uit Straatsburg zich in Nancy. Ze stichten de School van Nancy en lieten de Art Nouveau floreren. Er rest hier nog meer van deze stijl dan in Brussel. We vullen heel de namiddag met een stadwandeling langs alle bezienswaardigheden en laten sommige terrasjes niet links liggen. Op één voorwaarde. Ze moeten een warmtestraler hebben want warmer dan 17° wordt het niet.
Morgen begint de zomer.

Dag 3. Vijftig tinten grijs. (120km)

Onze chambre d'hotes ligt drie kilometer buiten Montmédy. De gastvrouw geeft ons naar een pizzeria in het centrum gevoerd waar we een grote pasta hebben verslonden. Daarna zijn we nog te voet de heuvel op geklommen. Honderd meter boven de stad, op een steile heuvel ligt het oude door Vauban versterkte centrum. Er is in totaal zes kilometer vestingsmuur, nog helemaal intact en toegankelijk. We hebben er lustig verstoppertje gespeeld. Zowel de oude als "nieuwe" stad staan vol met grote herenhuizen maar de meeste zien er verloederd uit. Het is duidelijk dat hier veel armoede heerst.
We delen de B&B met twee andere Belgen. Ze zijn ook met de fiets en rijden tot aan de voet van de Pyreneen aan de atlantische kant van Frankrijk. Maar ze spelen vals. Een stevige batterij laat hen de heuvels op opstormen.
Deze nacht heeft het niet geregend. Ze sparen hem voor de dag. Ons ontbijt duurt wat langer doordat we veel ervaringen delen met onze Belgische collega's. Zij rijden vandaag naar de champagnestreek. Wij moeten naar het zuiden. Eerst rijden we door een mooie, groene vallei van dorpje naar dorpje. Twee keer krijgen we een klim te verwerken. Het is rustig fietsen op weggetjes met weinig verkeer. Het regent constant maar nooit hard. Na een tijdje verlaten we dit mooie valleitje en komen in de brede maasvallei. Tegen de middag zijn we in Verdun. Lotharingen is het strijdtoneel geweest van verschillende oorlogen. Vooral tijdens de eerste wereldoorlog is hier hard strijd geleverd. Verdun is een mooi stadje. Er zijn nog drie stadspoorten, verschillende monumenten voor de oorlog, een kathedraal en een gigantische citadel met zeven kilometer gangen, uiteraard van Vauban. 

Na de picknick kunnen we niet weerstaan aan de verlokkingen van een artisanaal bakkertje. Een grote cappucino en een heerlijk taartje geven ons de moed voor de namiddag. Daar kunnen we weinig over schrijven. De regen blijft weg maar een matige zuidwesterwind zit tegen. We rijden bijna veertig kilometer op een departementale, altijd rechtdoor. De enige verstrooiing komt er met een elke band. Die is echter sneller hersteld dan vorig jaar in Parijs. We leren het wel.
Vanaf St.-Mihiel verlaten we de D-weg en de Maas. We rijden nu een lieflijk en rustig dal in, eerst wat op en af om uiteindelijke de heuvelkam over te klimmen. Eenmaal boven ligt voor voor ons Lac Madine. Dit is een groot natuurlijk meer, een uitstekend oord voor veel watervogels. We rijden op een smal, avontuurlijk padje door bos en langs de oevers. Spijtig dat de zon niet schijnt, en toch is het een mooie afsluiter van de rit.
We logeren in het Hotel du Lac Madine. Ondanks het feit dat het maandag is en nog geen schoolvakantie is het hier druk. Het menu is best lekker en meer dan voldoende. Els krijgt zelf haar chocolademousse niet op.
Slaapwel en tot morgen.

Dag 2. Pittig. (99km)

Het gastronomisch etentje gisteren was van de bovenste plank. Ingrid had gelijk als ze zei dat het bij Lemonnier heerlijk is.  Het ontbijt deze morgen mocht er ook zijn. De opgedane krachten zullen we vandaag ook meer dan nodig hebben want er wacht ons een pittge tocht over de Ardennen. Vannacht heeft het terug geregend en donkere wolken dreigen ermee ons nog nat te maken. Tot elf uur blijven we gelukkig droog. De schrijver van ons boekje had gelijk. Het is constant lekker dalen om daarna stevig te klimmen. Onze versnellingen worden op hun degelijkheid getest. En onze benen ook. Wat ons wel opvalt is dat er hier overal  goede asfalt ligt. Dat bolt een stuk vlotter. Verschillende keren rijden we langs of over de Semois. Wie de Ardennen kent weet dat het hier niet plat is. In een bos is het even hobbelen over een grindweg en het begint nu ook stevig te regenen. Gelukkig niet voor lang. Een cafeetje in Herbeumont verschaft ons droog onderdak voor de picknick met een soepje en koffie. Met vernieuwde krachten en de zon op ons hoofd vallen we volgende helling aan, op weg naar Orval. De laatste zes kilometer er naartoe zijn zalig bergaf op een verlaten wegje. Eenmaal aan de abdij is het gedaan met de rust. Horden toeristen willen de abdij bezoeken en hun kratje bier meenemen. Al eeuwen geleden stond hier een abdij die in de 18e eeuw uitgroeide tot een enorm complex tot de Fransen ze tijdens de franse revolutie in 1793 volledig vernielden. Pas in de 20ste eeuw werd er een nieuwe abdij gebouwd. Wij nemen geen bier mee maar wel een kilo kaas.

Iets voorbij Orval duiken we Frankrijk binnnen alhoewel duiken niet het juiste woord is. We worden onmiddelijk met een stevig klim verwelkomt. Wat verder komen we in Avioth. Dit is een klein dorpje met nauwelijks honderd inwoners. Er staat wel een basiliek om u tegen te zeggen. Die honderd inwoners hebben aan de zijbeuk genoeg.
Nog een goede vijf kilometer en we hebben ons doel bereikt. Maar niet zonder eerst nog over een heuvel te moeten. Oef. Het was een zware fietsdag. Morgen staan iets meer kilometers op het programma maar wel vlakker. Nu gaan we eerst nog een pasta eten in en burcht bekijken in Montmedy.

Dag 1. Naar Lavaux St.Anne. (128km)

De dag is nog jong als wij ons been over de fiets zwaaien en aan onze tocht beginnen. Het heeft vanacht geregent maar nu doorprikken de eerste zonnestralen de witte wolken. Dankzij de nachtelijke regen zit de lucht nu vol zuurstof. Last van tegenwind hebben we niet want de weinige wind die er is, streelt onze rug. Een leeuwerik wenst ons al kwetterend hoog boven de velden een goede reis.
Vanaf Hoegaarden volgen we een oude spoorbedding tot Namen. Af en toe een loper en een enkele fietser kruisen onze weg maar voor de rest lijkt iedereen nog te slapen. Tot we in Namen aankomen. Daar is het druk in de straten en pleintjes en bij de bakker. De lekkere koeken waren het wachten wel waard. Via de promenade langs de Maas rijden we geheel verkeersvrij en vlak door tot Dinant. Het is middag eer we daar zijn en we nuttigen er onze picknick aan de oevers van de Maas met zicht op de stad en de citadel erboven. 

Iets verder, in Anseremme begint het echte Ardennenwerk. De ene kuitenbijter wisselt de andere af. Gelukkig is het af en toe ook genieten op een breedlopende bergaf. In Celles, een klein maar heel pittoresk dorpje, houden we halt aan een terrasje.
Nog een heuvel verder komen we aan in Lavaux St.Anne. Het is een klein dorpje maar er staat wel een prachtig kasteel. Eerst was dit een versterkte burcht maar in rustiger tijden zijn er verfraaiingen aangebracht. Vanaf 1937 is men het beginnen restaureren waardoor het nu een bezoekje waard is. 

Dit dorp is ons einddoel voor vandaag. Onze eerste fietsdag is goed verlopen, zonder een druppel regen. We gaan ons belonen met een gastronomisch diner hier in het hotel. 

Bierbeek, Hoegaarden, Leffe, Blanche de Namur.... Het is duidelijk dat we in een bierlandje wonen. Morgen zetten we de kroon op het werk voor we ons landje verlaten. Orval rijd je toch niet zomaar voorbij.

Nog één keer slapen.

De fiets staat klaar met een nieuwe cassette en ketting, remkabels vervangen en banden keihard opgepompt. Zondag heeft hij nog een vijftig kilometer mogen proefdraaien op Vlaams-Brabantse hobbelwegen. Het was een lekker ijsje op de markt in Hoegaarden.
We zijn ook gepakt en gezakt met elk twee zijzakken en voor die met de sterkste benen ook nog eens een grote zak erboven. Die fiets begint stilaan op een Harley Davidson te lijken. Gelukkig is dat zonder lawaai en stank. 't Is niet eens een e-bike. Zelf trappen is het devies.

Morgen omstreeks half acht zijn we weg. Onze eerste doel is het kasteel in Lavaux St.-Anne. Maar eerst, vanavond gaan we ons culinair laten verwennen bij Daniel, onze buur met B&B schuin tegenover ons. Hij had vroeger op de Grote Markt in Leuven chambre en table d'hôtes Oliveria. Uit nostalgie organiseert hij dit weekend een pop-up restaurant bij hem thuis. We weten al dat hij een uitstekende kok is met Italiaanse voorkeuren. Uitstekend toch om onze vakantie met een aantal buren in te zetten?

Intro

Jawel. Je leest het goed in de titel. We gaan naar Barcelona. Je kan dus stellen dat we naar Spanje gaan. Klopt, maar eigenlijk is dit een reis door Frankrijk  want we rijden met de fiets vanuit Leuven naar Barcelona. Dat is een tocht van 1800km waarbij we op de tweede dag België verlaten en de laatste twee dagen in Spanje de wegen onveilig maken. Daartussen rijden we dwars door Frankrijk. Uiteraard blijven we nog twee dagen hangen in de stand van Gaudi, Picasso en Miro om onze culturele honger te stillen.

We doen ons best om iedere dag ons dagboek bij te werken. Vul rechts je emailadres in en je krijgt een bericht iedere keer dat er een nieuw verslagje staat. Is er in onze overnachtingsplaats geen WiFi dan zul je een dagje moeten wachten.