Dag 5. Zalig zomers fietsen. (129km)

Als we opstaan is de hemel al stralend blauw. Het belooft een mooie dag te worden. Dat mag al eens na het grijs van de twee vorige dagen. Het vertrek in Nancy verloopt wat chaotisch in de drukke ochtendspits. Al snel snel belanden we op een fietspad naast een kanaal en keert de rust terug. En rustig is het. Geen zucht wind. Wat een luxe. Van het ene kanaal gaat het naar het andere. Ontelbare sluizen overbruggen een gering hoogte verschil. Tijdens een lang stuk doen we haasje over met de Moezel. Was er gisteren veel nijverheid dan is het vandaag veel mooier en rustiger. Dan plots verlaten we de rivier en rijden via een geleidelijke klim de vallei uit. De omgeving is plots anders. Een mooi lappendeken van graanvelden, weiden, boomgaarden met kersen en bossen golft onder onze wielen door. In het schilderachtige decor van een kleine dorpje met een mooi romaans kerkje is het tijd voor de picknick. 

Op het einde van het bos ligt ons einddoel voor vandaag, een piepklein dorpje met veel meer koeien en schapen dan inwoners. De eigenaar van de chambre d'hotes blijkt een Nederlander te zijn die de drukte van de IT-sector is ontvlucht. Zou de naam er iets mee te maken hebben: Le mouton qui rit?  Hij vertelt ons dat vele huizen hier verkommeren. Eenmaal de bewoners sterven verkrot het huis want de kinderen zijn al lang verhuist naar waar er hopelijk werk is. Het is hier alleszins heerlijk toeven op het terras in de zon. Zo mag het blijven.

De volgende dertig kilometer rijden we langs een mooi, smal kanaal midden in het groen. We vorderen vlotter dan de plezierbootjes want het niveauverschil is deze keer in ons voordeel. De schippers worden opgehouden door ontelbare sluizen. Tien kilometer voor het einde stoppen we bij een blokhut met terras. De uitbater ziet er wat zonderling uit maar de koffie en frisdrank doen toch deugd. De laatste tien kilometer gaan op en af op een verlaten wegje in een bos. Het doet ons denken aan het Bois de Compeigne waar we vorige jaar door reden.